psychoanaliza

Psychoanaliza jest obecnie dyskursem niepopularnym, chociaż nie zawsze w Polsce tak było. Tematyka, którą myśl o psychoanalizie wzbudza, powiązana jest z lękiem i dyskomfortem, w związku z czym naiwnym byłoby oczekiwać, że będzie chętnie przyjmowana; widać to na przykładzie wstępu polskiego wydania Psychopatologii Życia Codziennego Zygmunta Freuda. Dyskursy, które zagarnęły spojrzenie podmiotu ciekawego psychiki ludzkiej są powiązanie głównie z psychologią i psychiatrią. W ich obrębie istnieje mistrz, którego wiedza ma być odpowiedzią dla cierpiącego podmiotu domagającego się ulgi. W związku z tym istnieją w ich obrębie różne modele określające normę, typowość, normatywność, oraz to, co wykracza poza nią. Logicznym jest więc założyć granicę, zgodnie z którą, aby uczestniczyć w dyskursie psychologicznym lub psychiatrycznym, należy poddać się woli mistrza. W obrębie psychoanalizy niemożliwym jest istnienie analityka, który jednocześnie będzie mistrzem, gdyż musiałby założyć, że już wie, zanim zostanie powiedziane to, co podmiot ma do powiedzenia, a jednocześnie analityk musiałby zanegować nieświadome swoją wiedzą, która w takich warunkach nie różniłaby się czymkolwiek od ignorancji. Z perspektywy psychoanalitycznej stosowanie modelu teoretycznego w obrębie jednostkowego mówienia podmiotu zabija wypowiedzenie, które jest ukryte w wypowiedzi podmiotu.



Obecnie często zdarza się, że na psychoanalizę przychodzą ci, którzy wypróbowali już inne opcje oferowane w obrębie struktur norm kulturowych, przykładowo poradni, i pomoc, którą tam otrzymali, okazała się nietrwała. Leki się kiedyś odstawia, pocieszający terapeuta zazwyczaj określa limit czasowy terapii. Psychoanaliza nie ma z tym jakiegokolwiek związku.